Afscheid

Het vertrek naar Zuid Afrika nadert. Dat betekent concrete voorbereidingen. Een van de onaangename onderdelen is afscheid nemen. De laatste maand wordt dat concreet door afspraken met vrienden te hebben waarna klinkt: Als ik je niet meer zie…..

Als ik je niet meer zie”, dat klinkt vervelend definitief.

Zo hebben we definitief afscheid moeten nemen van onze hond Bobbie. Sinds oktober dit jaar kwam het besef dat ik hierin actie moest gaan ondernemen. In onze omgeving bleek het moeilijk een plek te vinden die een match zou zijn voor zowel Bobbie als een toekomstige baas. In gebed heb ik God voorgelegd hoe belangrijk het voor mij is dat het goed gaat met Bobbie.

Vanaf dat moment wist ik dat God zou helpen. Mijn vraag aan Hem om een goede plek te vinden voor Bobbie neemt Hij serieus: de volgende dag kwam mijn vriendin Marijke lunchen. Zij gaf mij de tip om op site van verhuisdieren.nl te kijken. De site vond ik er betrouwbaar uitzien. Op een avond kreeg ik de overtuiging dat het moest gebeuren. Het was de tijd voor een profiel op verhuisdieren.nl van onze lieve, vrolijke hond Bobbie. Ik kreeg ondanks het gevoel van weemoed toch een warm gevoel mét de gedachte: het komt goed!

Een paar weken later, krijgen we bezoek van een dame van 80 jaar met haar zoon. Zij komt kennis maken met onze Bobbie: het is liefde op het eerste gezicht. “Of Bobbie wel meteen mee mocht…” Ik vraag haar of we nog een paar dagen met Bobbie mogen om aan het afscheid te wennen. Natuurlijk begrijpt Oma Voorthuizen ons verdriet. Deze hondenliefhebster ziet er naar uit Bobbie als gezelschapshond om zich heen te hebben vooral voor de eenzame winteravonden. Ze heeft een goede keus gemaakt, want onze trouwe Bob is uitmuntend gezelschap!

Dus rijden wij op 13 november met een auto volgeladen om Bobbie met zijn spullen bij oma Voorthuizen te brengen. Het is een verdrietig moment van afscheid, waarbij ik voel: dit is definitief ondanks de afgesproken proefweek. Bobbie voelt zich vanaf het eerste moment helemaal thuis. Vervolgens komen de positieve berichten vanuit Voorthuizen:  “Het gaat fantastisch. Hij luistert zo goed. Hij is zo lief, zo vrolijk en hij loopt de hele dag achter mij aan en komt ’s avonds even op mijn schoot zitten en daarna ligt hij aan mijn voeten.” Het verzacht mijn gemis op dit moment en maakt mij enorm dankbaar.

Een week later belt oma Voorthuizen. Mijn hart slaat over en ik word door tegenstrijdige gevoelens heen en weer geslingerd: misschien komt Bobbie terug; dan wordt ik ‘s morgens weer begroet door zijn trouwe hondenogen, ligt hij weer achter mij als ik sta te koken en danst hij een rondje van blijdschap als ik weer thuiskom. Maar in dat geval moet ik nog een keer afscheid nemen, want Bobbie meenemen naar Pretoria is geen optie. De stem van oma Voorthuizen gaat verder: “Mag ik Bobbie misschien adopteren?” De proefweek is voorbij en nu wordt het officieel! Weer volgt een lofzang over de hond, die ik mis. Hoe tegenstrijdig is mijn gevoel als ik met weemoed en tegelijk opgelucht een antwoord geef: ”Jazeker, U mag Bobbie adopteren. Een beter tehuis kan hij niet krijgen! Gefeliciteerd oma Voorthuizen en Bobbie en nog vele jaren samen gewenst!”

Door dit alles heen merk ik dat God te vertrouwen is in de meest bijzondere zaken; zelfs in hondenzaken. Hij is de God van de schepping; God van de honden. Dat geeft weer een nieuwe dimensie om Gods Woord te geloven: Ik ben met je.